ŚWIĄTEK
Na skraju Kniei Bukowej płynie i doliną maleńki strumyk - Jeziorna. Na jego północnym brzegu wznosi się góra, na której szczyt - dawno, dawno temu – prowadziło wiele schodów. I chociaż nie stał tam żaden krzyż, żaden kościółek, ani w ogóle nic świętego, górę nazwano Świątek. Dlaczego? Ano, chciano w ten sposób uczcić pewnego świątobliwego mnicha, który przez wiele lat tu mieszkał. W głębi cichego lasu, na szczycie góry pobudował sobie pustelnię - ot, zwykły szałas. Strumyk dostarczał mu orzeźwiającego napoju, a grzyby, jagody i inne owoce leśne zaspokajały głód. W swojej pustelni często klęczał w nabożnym skupieniu przed obrazem ukrzyżowanego Chrystusa. Przepełniony bezmierną radością wyśpiewywał, na wyścigi z ptakami, hymny na cześć i chwałę Stwórcy. Jego pobożnych śpiewów słuchały zające, jelenie i sarny. Las był całym jego światem, całą jego ziemską miłością. Ochraniał delikatne kwiatki leśne, pielęgnował młode buki, przyjaźnił się z leśnymi olbrzymami, których dumnie wzniesione rogi zdawały się sięgać nieba.
Spędził tak wiele lat w samotności na tym odludziu, w zacisznym, przyjaznym mu lesie. Czas pobielił jego włosy, odebrał mu siły i tylko ta gorąca miłość do Boga i do przyrody tkwiła w nim niezmienna, jednakowo żywa i żarliwa. W końcu przyszła śmierć i zabrała go z tego świata. Pochowano go tak, jak sobie życzył, w środku lasu, a ukochane przez niego buki zaszemrały na pożegnanie cichutko, tak jakby śpiewały piękną kołysankę.
Mnich-pustelnik po dzień dzisiejszy otacza opieką swoich ulubieńców. Niech no tylko ktoś z zielonego drzewa gałązkę odłamie, śliczny leśny kwiatek zerwie i niedbale wyrzuci, albo jeszcze jaka inną szkodę wyrządzi, a usłyszy jego głos pełen skargi: Dlaczego zakłócasz mój spokój?!
Toteż lepiej pozostawić kwiatki i listki w spokoju, cieszyć się ich pięknem i pozwolić innym podziwiać urodę niezniszczonego lasu.
Fritz Uecker
Anna Malejka - Wyśniony skarb. Podania, legendy i baśnie o Szczecinie
