KOBOLD URIAN
We wsi Drzetowo pod Szczecinem pojawił się w u pewnego gospodarza kobold Urian. Był to bardzo złośliwy i dokuczliwy kobold. Wyrządził wiele szkód gospodarzowi. Z dnia na dzień stawał się coraz gorszy. Gospodarz nie umiał sobie z nim poradzić, nie umiał się pozbyć nieproszonego gościa. Próbował wszystkiego, na próżno. Kiedy więc usłyszał, że w Golęcinie mieszka młynarz, który może mu pomóc, natychmiast udał się do niego. Nie baczył na koszty, młynarz kazał sobie słono zapłacić, byle tylko uwolnić się od Uriana.
Młynarz wysłuchał uważnie opowieści, a potem starannie się przygotował. Wziął wór, nad którym wypowiedział czarodziejskie zaklęcie i ruszył poskromić kobolda. Jakim sposobem udało mu się groźnego kobolda wsadzić do wora, nikt nie wie. Faktem jest, że wyniósł go na plecach, niczym martwego kota. Po drodze jednak Urian przyszedł do siebie i zaczął w tym worze wyczyniać dzikie harce, jakby w niego wstąpił szatan. Ale młynarz mocno trzymał wór. Zaklęcie także działało: kobold nie mógł się uwolnić. Kiedy byli już koło Warszewa, rozzłoszczony kobold użył magii: wór stał się tak ciężki, że młynarz nie mógł go udźwignąć. „Taki z ciebie mądrala? Sądzisz, że trafiłeś na franta?" pomyślał młynarz i szybko podbiegł do ciernistego krzewu. Wyciął z niego krzyż i uderzył w wór. Z wora rozległ się jęk. Młynarz uderzył drugi raz, kobold wrzasnął. A po chwili bity malutkim krzyżykiem zawodził głośno i błagał mistrza, to znaczy młynarza, o wybaczenie i obiecywał posłuszeństwo.
Młynarz przerwał wtedy okładanie go krzyżykiem, zaciągnął wór pod ciernisty krzew i zagrzebał w ziemi wraz z koboldem. Kobold pomny swej obietnicy, że będzie grzeczny, że nie będzie się więcej szamotał i próbował wyjść, tkwi tam po dzień dzisiejszy. Ciągle boi się cięgów, jakie mógłby mu jeszcze sprawić młynarz.
Ustna opowieść z Golęcina
spisana przez Ulricha Johna
Anna Malejka - Wyśniony skarb. Podania, legendy i baśnie o Szczecinie
